Fjällräven Classic: epische hike in Zweeds Lapland

Het pad volgt een vallei tussen groene bergwanden die oprijzen tot in de mist. Door een ruig landschap, ingekleurd door kraaihei en rendiermos, door zilverkruid en gletsjerboterbloemen, ploegen we ons een weg over steenslag. Alwaar het terrein zompig ligt, wandelen we over eindeloze plankenpaden, soms schots en scheef, en we steken via bruggen en stapstenen tientallen rivieren over per dag, honderden tijdens de hele Classic. Sommige zijn woest en kolkend, andere meanderen gezapig, maar één ding hebben ze gemeen: hun water is zo kraakhelder dat we onze drinkflessen zorgeloos vullen.

Overdag volgt ieder van onze groep z’n eigen tempo, maar ‘s middags wachten we elkaar op om samen te eten. We zijn op pad met een diverse groep, een mengelmoes aan nationaliteiten, maar van kliekjes is geen sprake. ‘s Avonds praten we gezellig na - afwisselend in het Hollands, Vlaams, Frans, Engels, Duits, Frengels of een combinatie van al het voorgaande. Dan verschijnen uit zijvakken en verborgen compartimenten van rugzakken heupflesjes whisky. Die kameraadschap maakt de tocht bijzonder, de solidariteit met kompanen die dezelfde passie voor wandelen en het buitenleven delen. De behulpzaamheid ook. Zo liggen we al in onze slaapzak, te luisteren naar het ritmisch getrommel van pijpenstelen, wanneer Frédéric Lamberts, kampeerspecialisten van A.S. Store Wilrijk, onze scheerlijnen wat strakker komt trekken. “Beroepsmisvorming”, grinnikt hij.

Ook al stappen we de Fjällräven Classic samen met honderden deelnemers, het landschap is zo groots, zo uitgestrekt, dat je op het einde van de dag perfect je tent kan opstellen zonder pottenkijkers. Elke avond maken onze Nederlandse vrienden er een sport van om op de mooiste kampeerplekken te landen. Aan de rand van een meer? Check! Onder een waterval? Check! Aan de voet van een berg die zo kan dienen als decor voor Lord of the Rings? Check! Met dank aan het gulle allemansrätten, het allemansrecht dat aan eenieder het recht verleent om quasi overal op Zweeds grondgebied te wandelen, langlaufen, fietsen, zwemmen, foerageren of kamperen. Op voorwaarde dat je dat op een verantwoorde manier doet, zonder sporen achter te laten. Tijdens de Classic moet je bijvoorbeeld al je afval zelf naar de eindmeet dragen.

De regenbui aan het meer zal niet de laatste blijken. Het weer in het noordpoolgebied is grillig: soms regent het, dan weer schijnt de zon. Op deze breedtegraad is zelfs sneeuw in de zomer niet uitgesloten. Maar een ding verandert nooit: het goede gemoed in de groep. We zijn nat, vuil en vermoeid, hebben krampen tot achter onze oren en weten niet meer wat een deftige nachtrust betekent, maar krijgen al dagen de meest idiote grijns niet meer van ons gezicht, dolgelukkig dat we ons door zo’n prachtomgeving mogen bewegen.

Onderweg schuilt het geluk in een klein hoekje. In een rendierburger van Lap Dånalds, een fastfoodkraampje op het pad. In de snoepjes die een trail angel uitdeelt boven op de kale Tjäktjapas, het hoogste punt van onze onderneming. In de kroes rodebessenlimonade of de brownie die we scoren bij een van de zes controleposten onderweg. Of zelfs in een rustig momentje op een echt (droog)toilet. Enkele dagen weg van de luxe van de westerse wereld zet je met de voeten op de grond en doet je je gespreide bedje appreciëren.

Aan de controlepost van Kieron woedt een ware festivalsfeer. Honderden mensen hebben hun tent neergepoot in de schaduw van een fotogenieke bergtop - een heilige piek volgens de lokale Samirendierherders. Dit is de laatste plek waar we mogen kamperen voor de aankomst - tijdens de finale 15 kilometer wandelen we door nationaal park Abisko, waar bivakkeren enkel mag op een select aantal plaatsen. Vrijwilligers bakken pannenkoeken en voorzien die van een royale kwak confituur en een toef slagroom. Niemand heeft een gitaar meegebracht, een kwestie van prioriteiten bij het inpakken. Maar stel dat die er wel was, dan zou het getokkel begeleid worden door de woorden van Bryan Adams: we’re in heaven.

Op dag vijf stappen we langzaam terug de beschaving in. Dagjeswandelaars in de andere richting ruiken alsmaar frisser, onze telefoons gaan aan het piepen. Vlak voor de aankomst baant een rivier zich dramatisch een weg tussen steile kliffen van schalie en dolomiet, een finaal adieu van het parcours. Vijf dagen lang hebben we genoten van het simpele leven, de verbinding met onszelf, anderen en de natuur. Aan de aankomst wacht applaus. Het bier is fris, de sauna heet en de wraps smaken als het beste sterrenmaal. Hoe zeg je heerlijk in het Zweeds?