Dwars door Engeland op het Coast to Coast Path

Het langeafstandswandelpad Coast to Coast (C2C) slingert 306 kilometer doorheen het mooiste van het noorden van Engeland. Het verbindt St Bees aan de Ierse Zee met Robin Hood’s Bay aan de Noordzee. Vandaar de naam. Onderweg klauter je als hiker over rotsachtige bergen, wandel je voorbij meren en dwars door woeste heide en venen. Je passeert lieflijke Engelse dorpjes en doorkruist drie nationale parken: Lake District, Yorkshire Dales en North York Moors.

Sarah Meuleman wandelde het Coast to Coast Path twintig jaar geleden voor het eerst. “Ik hield van Engeland en probeerde graag nieuwe dingen. Toen ik met mijn toenmalige geliefde een boekje over het pad vond, wisten we meteen: dat doen we!” Bijna twee decennia later vond ze haar dagboek van die wandeling terug. “Tijdens het bladeren vroeg ik me af hoe het zou zijn om die paden nu opnieuw te bewandelen. Hoe anders is de natuur, de cultuur? En hoe ben ik in twee decennia veranderd?” Een plan was geboren.

Vooral de variatie maakt indruk. “Veel langeafstandspaden gaan de hele tijd door een vergelijkbaar landschap. Doordat je dwars door Engeland stapt, verken je op de Coast to Coast twee kusten en drie nationale parken. Het voelde alsof we telkens in een andere film terechtkwamen.”

Van een zachte aanloop is geen sprake. “Een vuurdoop”, zo noemt Sarah het Lake District. “De steile rotsen, de oneffen ondergrond, de enorme beklimmingen die je soms op handen en voeten bedwingt: het is met stip het zwaarste deel van de wandeling.” Evengoed is het een ronduit spectaculaire kennismaking. “Bovenop de bergen heb je majestueuze uitzichten over dramatische landschappen. Zoals bij Ennerdale Lake, een prachtig meer dat fonkelde in de zon. Zo mooi.”

Na het onherbergzame Lake District wordt de setting groener, riviertjes dooraderen het land. “De Yorkshire Dales is het Engeland zoals je het uit Downton Abbey kent: glooiende heuvels, stapelmuren, stenen schuurtjes en veel vee, een lappendeken van weides en bossen. Alsof je huppelt door The Shire.”

Dit landschap van heide en venen inspireerde schrijfster Emily Brontë voor haar boek Woeste Hoogten (Wuthering Heights). “Hier zie je waarom, het heeft echt die ruigheid. Een maanlandschap van heide die in augustus paars kleurt. Het waait er hard en bij regen heb je geen plek om te schuilen. Dat mochten we zelf ondervinden.”

“Veel wandelaars onderschatten het”, waarschuwt Sarah. “Ze beelden zich bij Engeland vooral idylle in, maar dit is een pittige wandeling.” Zowel het overvloedige klimwerk als de ondergrond vormen een uitdaging. “Tijdens afdalingen moet je bij elke stap uitkijken of je verzwikt je enkels.” Ook het weer kan de wandeling bemoeilijken: je stapt door de regenachtigste en winderigste delen van Engeland, al kreeg Sarah af te rekenen met een hittegolf.

Bovendien legt Alfred Wainwright, de bedenker van het pad, er vaak de zweep op: etappes van dertig kilometer zijn geen uitzondering. Sarah raadt aan om de afstanden per wandeldag aan te passen aan je eigen niveau. “Veel mensen proberen zo snel mogelijk te gaan, maar dan blijf je in de filosofie van het stadse leven. Zo ontzeg je jezelf veel plezier. Zonder tijd of energie om rond te kijken, kan je niet genieten van de prachtige landschappen.”

Bij haar eerste tocht had Sarah nul wandelervaring. “Ik was twintig. Het was een mix van jeugdige naïviteit en overmoed”, lacht ze. “Wandelkleding vond ik saai, dus stapte ik in een jurkje. Ik had sneakers, dus waarom zou ik wandelschoenen kopen?” Dat viel tegen. “Bij de eerste afdaling kreeg ik al last van mijn enkels. En zo’n jurkje is bij wind en regen niet echt comfortabel.” In een wei werkte het geflapper van een rood jurkje bovendien letterlijk als een lap op een stier en moest ze met haar zware rugzak rennen voor haar leven.

Ook al haalde Sarah twee decennia geleden de Noordzeekust, dit keer pakte ze het anders aan. Mede door haar (stap)partner Mark, die haar als gear freak overtuigde van de merites van afritsbroeken, wandelschoenen en een drinksysteem ‘met een slurfje’. “Stiekem vind ik afritsbroeken nog altijd saai, maar ze zijn verdomd handig wanneer het weer constant twijfelt tussen warm en koud. En van mijn enkels had ik dit keer helemaal geen last. Tenminste totdat ik in een moddergat op de North York Moors stapte.” (lacht)

•    Laagjes, laagjes, laagjes. Sarah vertrok met thermisch ondergoed in haar rugzak, maar belandde in Engeland in een hittegolf. Met laagjes ben je op alles voorbereid.

•    Nergens in Engeland valt meer regen dan in het Lake District. Wees voorbereid met een regenjas en regenbroek.

•    Sarah bewees dat je de Coast to Coast kan afhaspelen op sneakers, maar we raden het niemand aan. Kies liever voor stevige wandelschoenen.

•    Ook wandelstokken zijn hun gewicht in goud waard op de grillige rotsen van het Lake District en op de heide van de North York Moors.

•    Tot nader order is de route niet bewegwijzerd. Combineer kaart en gps om veilig van kust tot kust te geraken.

Twintig jaar geleden belandde Sarah in een barn, een schuur waar ze voor een paar pond mocht slapen. “Het leek me fantastisch, totdat ik er lag. Het rook er naar rottend hout en we hadden niet eens matrassen. Ik deed geen oog dicht. Het is bij één keer in zo’n barn gebleven.”

Gelukkig zijn er genoeg alternatieven. Dit keer verbleef ze in huiselijke B&B’s en pubs. “De uitbaters voelen zich verantwoordelijk voor hun wandelaars. Ze laten je binnen in hun huis en maken ‘s ochtends met veel zorg een English breakfast voor je.”

Wildkamperen is niet toegelaten op de route, maar er zijn voldoende (boerderij)campings waar je je tent kan optrekken.

“Er is voorlopig geen bewegwijzering, al gaat dat veranderen wanneer de Coast to Coast in 2025 officieel een national trail wordt”, zegt Sarah. Mark opperde te wandelen met een gps, maar de romanticus in Sarah zwoer bij het wandelboekje en de kaart die ze geplastificeerd aan een touwtje om haar hals droeg.

Tijdens de tocht ging ze alsnog overstag. “Door de vermoeidheid”, geeft ze toe. “We liepen weleens verkeerd en steggelden daar dan over. Het is ook niet simpel: als de instructies zeggen een wei over te steken, kan je op honderd verschillende plekken uitkomen.” Hoewel Sarah de “bureaucratische stem” van de gps aanvankelijk vervloekte, schonk die haar ook rust. “Het besef dat we op het goede pad zaten gaf me vrijheid, ruimte om rond te kijken.”