Time to recycle: 5 avonturiers en hun outdoorgear

Ine kreeg de jas in 2010 cadeau van haar moeder. “Mijn diploma facilitair management was net binnen en die zomer ging ik samen een vriendin een fietsreis naar Limburg maken.” Er werd regen verwacht, dus Ine koos meteen een degelijke regenjas uit. “Het was er eentje van The North Face. Ik deed in die tijd vakantiewerk bij A.S.Adventure en kende daardoor wel iets van de kledingcollecties. Ik wist dat het een goeie jas was. Uiteraard was ik daar superblij mee!”

Kapot of niet, Ine hield de jas bij. Hij reisde van Tanzania mee terug naar België en hangt nu bij haar thuis aan de kapstok. “Ik denk niet dat ik hem ooit kan wegdoen”, zegt ze. “Er zitten te veel herinneringen aan vast. Dat heb ik ook met andere kledingstukken. Zo kocht ik in Australië All Star-schoenen van Converse, die ik ook nooit zal wegdoen. Dat kan ik echt niet – ze hebben op Australische grond gestaan.”

Voor een reis naar India die Ine nog net voor de eerste lockdown in 2020 kon maken, kocht ze een nieuwe regenjas. Die was goedkoper en gaf toch niet hetzelfde gevoel. “Ik wil hem nog even een kans geven tijdens een weekendje Ardennen dat voor de deur staat”, zegt Ine. “Maar misschien is het wel eens tijd om opnieuw te investeren in een degelijk exemplaar. Als je zoals ik graag veel buiten bent, dan heb je goed gerief nodig.”

De koe maakte zich uit de voeten, Koen krabbelde recht en besloot de rest van zijn tocht al wandelend voort te zetten. “De motorrijder stelde voor om me opnieuw mee te nemen, maar daarvoor heb ik vriendelijk bedankt”, zegt Koen. Met een gescheurde broek en pijnlijke handen nam Koen alsnog foto’s van het wastafereel onder de brug. Die werden een blijvende herinneringen aan de dag dat hij op een koe botste. En aan zijn heerlijke tijd in Ghana.

En de broek? “Die draag ik nog altijd. Thuis heb ik lapjes over de scheuren genaaid. Ik heb ze meegenomen op quasi elke reis die ik heb gemaakt. Zanzibar, Marokko, de Alpen ... Ze heeft al heel wat meegemaakt”, zegt Koen. “Er hangen zo veel leuke en minder leuke herinneringen aan vast, dat ik ze waarschijnlijk nooit wegdoe.”

Zo ook deze keer. “We vonden een mooie plek waar we ons wilden installeren voor de nacht. We maakten een vuur en aten samen. Het was een gezellige avond.” Toen het tijd werd om te gaan slapen, rolden Sabrina en haar vriendin hun slaapzakken uit. “Het vuur bleef nog een tijdje branden, maar al snel werd het heel koud. De temperatuur zakte ’s nachts zo fel dat het moeilijk werd om te slapen. Mijn voeten bleven de hele nacht koud.” Bij het ochtendgloren werd Sabrina wakker. “Mijn slaapzak was bedekt met een laagje ijs. Het was zo fris dat ik nog niet wilde opstaan.” Sabrina viel opnieuw in slaap. Een paar uur later werd ze gewekt door een vreemde gewaarwording. “Ik voelde iets op mijn lichaam drukken. Toen ik opkeek, zag ik dat er een kraai op mijn slaapzak zat. Ik schrok me een bult.”

De kraai wipte een beetje op en neer. “Het leek alsof hij probeerde uit te maken of ik nog leefde. Misschien hoopte hij dat ik zijn volgende ontbijt zou zijn”, lacht Sabrina. Ze probeerde zich zo stil mogelijk te houden en genoot van het tafereel. Na maximaal een minuut was het voorbij. “Ik denk dat de kraai voelde dat ik nog ademde. Plots vloog hij weg.”

En haar vriendin? Die sliep door het hele avontuur heen. “Toen ze wakker werd, heb ik het haar natuurlijk meteen verteld. We hebben er goed om gelachen. Het zal voor altijd een van mijn favoriete herinneringen zijn aan de talrijke kampeertripjes in het wild.”

En wat vonden de andere deelnemers en de instructeurs ervan? “Die hebben serieus met mij moeten lachen”, zegt Linde, die zelf ook de humor van de situatie inziet. Haar schoenen – of wat ervan overbleef – liet ze in Italië achter. “Ik kocht tijdens die reis een nieuw paar. Die heb ik nog steeds.”

Na die bewuste reis waagde Linde zich niet meer aan canyoning. Italië bleef wel een favoriete bestemming. “Ik vind het een prachtig land. Firenze is mijn favoriete stad. Je vindt er kunst en cultuur, en tegelijk zit je vlak bij de bergen. Ik ben op Erasmus gegaan naar Italië. Daar is mijn liefde voor het land alleen maar gegroeid. Ondertussen spreek ik ook de taal. Dat helpt enorm. Van zodra je twee woorden Italiaans spreekt, zijn de locals honderd keer sympathieker. Dan dragen ze je op handen”, glimlacht Linde.

Nu corona haar weghoudt uit Italië, waagt Linde zich in het binnenland aan wandelavonturen. “Ik heb een heel lange bucketlist met wandelingen die ik wil doen in België. De laddertjeswandeling in Bouillon staat hoog op mijn lijstje. Het doel is om tegen het einde van het jaar 1.500 kilometer te hebben gestapt.”

En altijd ging zijn drinkbus mee. “Er zitten ondertussen veel blutsen in. Maar dat maakt het net leuk”, zegt Gilles. Want het zien van al die blutsen brengt hem telkens terug naar een bijzonder moment. “Ik weet van elke deuk in mijn drinkbus nog precies wanneer ze is ontstaan. In Schotland bijvoorbeeld had ik mijn drinkbus in een zijzak van mijn rugzak zitten. Ze zat niet stevig vast, dus toen ik mij bukte om mijn veters te knopen, viel ze op een rots. Bam, bluts erin.”

Ondertussen is Gilles’ drinkbus zo gehavend dat een vriend hem voor zijn verjaardag een gloednieuw exemplaar wilde geven. “Maar dat heb ik geweigerd. Ik wil de mijne houden. Ik gebruik ze elke dag en neem ze mee naar mijn werk. Ze herinnert mij elke dag aan de mooie reizen die ik al maakte.”

En ze doet Gilles wegdromen naar de avonturen die nog op de planning staan. “Deze zomer zou ik graag de bekende koningswandeling of Kungsleden in Zweden willen gaan doen. Of de Tour du Mont Blanc in Frankrijk.” Een fietsvakantie met een paar vrienden staat ook op het verlanglijstje. Zolang het maar in de natuur is, is het voor Gilles goed. “Ik hou ervan om in de pure natuur te zitten. Van het uitzicht genieten en nieuwe landschappen ontdekken. Alleen of met een paar vrienden.” Dagenlang wandelen met amper een andere ziel in de buurt. Het is iets anders dan in Ibiza aan een strand gaan liggen. Daar blijven Gilles en zijn drinkbus liever weg. “Geef mij maar een ruwere reis. Ik wil de natuur bewonderen door mijn eigen voeten te gebruiken. Ze zelf trotseren, door weer en wind.”