Microavonturen dicht bij huis: klein en toch groots

Op z’n best is een microavontuur duurzaam. Een bivaktocht geldt daarvoor als ideaal voorbeeld. Zo’n tocht van twee of meer dagen begint en eindigt aan een bushalte of een treinstation, volgt bestaande GR-routes of knooppunten en maakt onderweg gebruik van (gratis) bivakzones. Ik neem de trein naar Munkzwalm. Een gemiste aansluiting in Brussel doet me even foeteren, maar die stress smelt weg van zodra ik de eerste stap zet.

In de Vlaamse Ardennen vind ik namelijk een droomomgeving. Ik stap langs takkenwallen en ruisende populieren, in de verte blinkt een kerkje op een heuvel. Al is dit niet enkel Vlaanderen op z’n beeldigst, maar ook op z’n pittigst. Met een volle rugzak sjok ik over de hellingen uit de Ronde van Vlaanderen - de stroeve kasseien van de Molenberg doen me naar adem happen, de Boigneberg bijt in mijn kuiten.

Op zulke momenten is het fijn te weten dat er op het einde van de tocht een lap mals gras wacht. Ik slaap op een helling in Horebeke, een stukje natuur dat Raoul D’Hoossche openstelt voor wandelaars, natuurliefhebbers en kampeerders. Ik ken Raoul al van een eerdere bivaktocht en heb hem laten weten dat ik langskom. Zo koud de nacht zal blijken - ik zal ‘s ochtends ijzel van het tentzeil krabben - zo warm is het wederzien. Raoul heeft huisgemaakte wijn van druiven en rabarber meegebracht. Schone mens.

Dat is misschien nog het mooiste aan een bivaktocht, de ontmoetingen onderweg. Wie wandelt, stelt zich kwetsbaar op - op de best mogelijke manier. De volgende ochtend stap ik over kasseibaantjes en boerenwegels richting Ronse. Aan een picknicktafel naast de Maarkebeek zet ik me neer. In de tuin van de aanpalende hoeve zaagt een vrouw hout. Ik vraag haar of ze mijn drinkfles kan vullen met kraantjeswater. Dat kan ze. “En wil je graag nog iets anders, een koffie of een thee?” De meeste mensen deugen, zo leer je tijdens een bivaktocht.

Liever met de fiets? Dat kan ook! Bikepacking, een samentrekking van bike en backpacking, wint aan populariteit. In een notendop: sjor een minimum aan bagage op je fiets en trek eropuit richting natuur. Een overnighter is het microavontuur van het bikepacken, een tocht van minder dan 24 uur. Dat is het fijne aan deze hobby: je maakt het zo toegankelijk of uitdagend als je zelf wil.

Omdat het mijn eerste keer is, opteer ik voor een overnighter op vlak terrein - vanuit Antwerpen naar een bivakzone in de Kempen. En laat ik me op sleeptouw nemen door Michiel en Philip van Trailgrip, ervaren rotten die slijk bij het ontbijt eten. Ze leggen me uit hoe ik volgens de regels van de kunst al m’n kampeerspullen in die driehoekige en langwerpige frame- en zadeltassen prop.

En dan, op een vrijdagavond, zijn we weg. Terwijl pendelaars zich naar het station haasten, knallen wij over spoorwegpaadjes en wegels de stad uit. In geen tijd lijkt de drukte van Meir en Leien ver weg. Vanop het zadel zien we hoe een gans opvliegt, een reetje sprint weg. We rijden een veldrit door drassige weides en slingeren over modderpaden door Zoerselbos. Met elke pedaalslag lijkt de werkweek verder weg, de vrijheid dichterbij.

Wanneer de duisternis valt, knippen we onze hoofdlampen aan en stoempen we voort in het donker. Moe maar voldaan draaien we de bivakzone van Wortel op. We zetten onze fietsen ondersteboven, draperen er een tarp overheen en verbroederen rond het vuur. Nu begrijpen we waarom bikepackers het doen voor de smiles, not miles.

Wanneer ik de deur van mijn tent openrits, staat er een dozijn alpaca’s rond mijn tent te grazen. Nee, ik heb niet per toeval kamp opgetrokken in een dierentuin. Wel op de AlpaCamping op ‘t Heeseinde, een alpacaboerderij in het Limburgse Ham die kampeerders verwelkomt. Een dag eerder had uitbater Lien ons een groot grasveld aangewezen. “Zet je tent eender waar”, had ze gezegd. “En wees niet bang, alpaca’s zijn nieuwsgierig, maar niet opdringerig. Ze komen wel eens piepen, maar last heb je er niet van.”

Samen met haar man Tom creëerde Lien een aards paradijs in Limburg - waar zowel oud als jong, mens als dier zich thuis voelen. Je kan er ontbijten in een boomhut, dineren rond een kampvuur. Op het kampeerterrein roteert Lien met groepen merries, hengsten en veulens - zo krijgt elk dier voldoende rust. Om diezelfde reden - en om de rust van haar gezin, de kampeerders en de buurt te vrijwaren - beperkt ze de capaciteit tot drie tenten, caravans of campers per dag. Daardoor voelt het aan als bivakkeren in de tuin van vrienden of familie, niet op een anonieme camping.

Kamperen met alpaca’s is heerlijk. De dieren zijn sociaal en slurpen gulzig voer van je handen, met warme en kietelende kussen. Met hun bakkebaarden, koddige kroeskopjes en grote ogen zijn ze onwaarschijnlijk fotogeniek en ze poseren gewillig voor elke foto - likes op Instagram gegarandeerd. En ‘s avonds mogen we helpen om de alpaca’s op stal te zetten. Doordat er veel fietsroutes in de buurt lopen - waaronder de Kempense Icoonroute - is dit een ideaal microavontuur voor families met (jonge) kinderen of voor kampeerders die graag originele plekken uitkiezen voor hun tent.