De wereld ziet er mooier uit dankzij deze helden

Wat deed jij op 22 mei 2021? Voor Margo Laeremans was het de dag waarop ze pleegmoeder werd van babywallaby Eo. Ze stopte hem in een draagzak op haar buik en daar zit hij een halfjaar later nog steeds. “In maart 2022 zal hij groot genoeg zijn om te verhuizen naar een privéweide”, zegt Margo. “Tot die tijd blijft hij dicht bij mij.”

Margo wist wat haar te doen stond. Ze zocht haar dierendraagzak – een exemplaar dat eigenlijk bedoeld is voor een chihuahua – en hees Eo erin. Sinds dat moment is de wallaby bijna constant bij haar. “Ik neem hem overal mee naartoe. Zelfs op restaurant en naar de schoolpoort. Het grappige is dat veel mensen ervan uitgaan dat ik zwanger ben wanneer ze die bult zien onder mijn kleding. Als ik hen dan zeg dat ik een kangoeroe draag, denken ze dat ik gek ben (lacht). Tot ik Eo laat zien. Dan vinden ze het allemaal schattig.”

Eén keer nam de tienerdochter van Margo hem zelfs mee naar school. “Ik moest op controle in het ziekenhuis en Eo kon echt niet mee. Mijn dochter had die dag een examen en heeft hem dan in de draagzak meegenomen en papflesjes gegeven”, glimlacht Margo. “Het mocht van de directeur als het haar niet zou storen tijdens het maken van haar examen.” Het werd een topdag voor de hele klas. “Alle leerlingen waren heel zorgzaam en nieuwsgierig. Ze maakten achteraf zelfs een fotoboek.”

Eo is ondertussen zes maanden. Hij smikkelt in de buidel van lekkere groentjes en kijkt voorzichtig rond. “Dat hij zo nieuwsgierig is, betekent dat hij heel gezond is”, zegt Margo. “Vanaf acht maanden springen kangoeroes normaal gezien in en uit de buidel, maar daar is het de komende tijd geen weer voor.” ’s Nachts slaapt Eo in een couveuse die hem lekker warm houdt. “Hij past er nog net in. We zijn nu een binnenhok aan het bouwen, met een warmtelamp erboven. Daarin kan hij dan los zitten.” Als hij Margo dan maar kan missen … “Nu zit hij ook af en toe in een hok. Zolang hij mij kan zien, vindt hij dat oké. Maar wanneer ik uit het zicht ben, begint hij meteen lawaai te maken.”

Afgelopen zomer gingen we al eens op bezoek bij Babette Van de Merckt (12) uit Sint-Niklaas. Nu het buiten kouder wordt vragen we ons af hoe het gaat met haar 240.003 huisdieren. Eerst waren er de hond en twee poezen en sinds haar tiende verjaardag zijn daar dan ook de bijen bij gekomen. Het eerste volkje kreeg Babette cadeau van haar ouders. Ondertussen heeft ze er vier. Samen met haar vader Geert zorgt ze ervoor dat Babettes Blije Bijtjes – zoals haar vliegende vriendjes heten - niks te kort komen. “In de lente en de zomer is onze tuin het ideale bijtjesbuffet”, zegt Babette. “Dan staat het hier vol wilde bloemen en kunnen ze vlak bij hun kasten stuifmeel en nectar vinden.”

De bijen die de lente wel halen kunnen maar beter goed uitgerust zijn, want er ligt een stapel werk op hen te wachten. “De werksterbijen hebben de taak om onder meer nectar, stuifmeel en water naar de kast te brengen”, zegt Babette. “Het blijft hangen aan hun pootjes en zo transporteren ze het naar de kast. Heel schattig om te zien.”

In elke kast hangen ongeveer elf ramen waarin de bijen honing maken. Een deel van die honing oogsten Babette en Geert, voor eigen gebruik of om cadeau te doen aan vrienden. Vooral grote zus Juliette (14) blijkt verslingerd aan honing. “Zij kan er van blijven smullen”, glimlacht Babette.

“Om het weghalen van de honing te compenseren, bieden we extra voedingsstoffen aan in de vorm van suikerbereidingen”, zegt Geert. “We zullen trouwens nooit alle honing wegnemen. Dat is te belastend voor de bijen.”

Het is roze en het komt elke zondag voorbijvaren in Turnhout en Lier. Ra ra, wat is het? Het zijn de Pink Ribbonettes, een groep ex-borstkankerpatiënten die samen hun herstel bevorderen door rond te peddelen in een kano of een drakenboot. “We begrijpen elkaar zonder woorden”, zegt Carine Van Hoppe (57). Zij richtte vijf jaar geleden de Turnhoutse afdeling op. Monique Quaeyhaegens (70) deed hetzelfde in Lier.

“Een leuk clubje waar je toch liever niet toe behoort.” Zo omschrijft Lies Bax het. Zij peddelt elke zondag trouw mee met de Pink Ribbonettes in Turnhout. “Het ziet er allemaal heel leuk uit. En dat is het ook, maar vrouwen die het niet meegemaakt hebben, weten niet wat wij moeten doorstaan. Ikzelf heb acht jaar geleden borstkanker gehad. De jaarlijkse controles blijven spannend. Dan ben ik op van de stress.”

Beide afdelingen hebben nauwe banden met de lokale kajakclub, die hun boten onderdak geeft. In Turnhout laten de Pink Ribbonettes hun drakenboot te water op het kanaal Dessel-Schoten. “In Lier varen we over de binnenwateren, in een kano die we lenen van de club”, zegt Monique. “Onderweg krijgen we vaak leuke reacties. We zijn altijd in het roze gekleed, dus we vallen wel op. Dan klappen mensen in hun handen of steken hun duim in de lucht. Eén keer gooide iemand een euro in onze boot toen we onder de brug door voeren.”

Paul Buschmann werkt naar eigen zeggen in de mooiste bibliotheek van Vlaanderen. Toch kon die volgens hem nog nét iets mooier. Als bibliothecaris van de faculteitsbib Letteren en Wijsbegeerte van de Universiteit Gent nam hij afgelopen zomer het initiatief om een plantenhotel te openen. “Zo konden we onderdak geven aan kotplanten die anders verweesd zouden achterblijven of door de student mee naar huis moesten worden gesleurd”, zegt hij. Het hotel was in een mum van tijd volgeboekt. “We hadden gemikt op maximaal honderd planten, maar het aanbod was zo groot dat het er uiteindelijk 150 zijn geworden.”

Drie maanden lang werden alle planten met de beste zorg omringd door bibmedewerkers met groene vingers. In geval van twijfel, konden zij een beroep doen op de expertise van een plantencentrum in Merelbeke. “Zij kwamen een paar keer checken of alle planten nog in good shape waren.” En dat waren ze. “Uiteindelijk hebben er slechts twee de eindmeet niet gehaald”, zegt Paul. “Ik ben heel blij dat we de overgrote meerderheid de zomer hebben doorgekregen. Zeker omdat de meeste studenten echt gehecht leken aan hun planten.”

Qua populariteit stond de pannenkoekenplant met stip op 1. Pauls persoonlijke favoriet was het olifantsoor. “Het leek hier tijdens de zomermaanden echt een jungle. Je kon niet meer door de gangen wandelen zonder goed gezind te worden van al dat groen. Daarom zijn we van plan om een aantal planten een permanenten plek te geven in onze bib. Zo’n beetje groen zorgt voor een leuke vibe.”

Het staat nu al vast dat het plantenhotel volgende zomer terugkeert. Het extra werk nemen Paul en zijn team er graag bij. “Er staan hier in de bib 500.000 boeken, waarvan we op elk moment weten waar ze zich bevinden. We zijn dus wel wat administratie gewoon (glimlacht).”