Er is geen elektriciteit, geen stromend water, zelfs geen bed. Wel aanwezig, en in overvloed, zijn rust en een ultiem gevoel van vrijheid. En dat zijn redenen genoeg voor Lynn, Gilles en hun kinderen om zo vaak ze kunnen van hun thuis in het noorden van Antwerpen naar Balen te rijden, waar diep verscholen tussen bos en duin hun eigen kampeergrond ligt. “Zelfs al verblijf je hier maar een nacht, je hebt het gevoel dat je op vakantie bent geweest.”
In the middle of nowhere
Net wanneer we denken dat we te diep het bos zijn ingereden om nog een levende ziel te ontmoeten, duikt er een kleine poort op. En een grote, kwispelende hond. “Dit is Kazan, onze witte herdershond. Hij is altijd blij om mensen te zien”, glimlacht Gilles terwijl hij opstaat uit zijn kampeerstoel.
De omschrijving ‘in the middle of nowhere’ lijkt uitgevonden voor een plek als deze. Een kwartier geleden reden we nog door de straten van het Kempense Balen. Hier overheersen alleen de geluiden van de natuur. En die van Sofia en Manuel, die zich amuseren met reuzegrote zeepbellen.
“Met een paar takken en een touw heeft Sofia zelf iets in elkaar geknutseld om zeepbellen te maken. Ze deed het idee op in de supermarkt, waar ze een soortgelijk speeltje zag liggen”, zegt Lynn. “We hebben het nagemaakt met wat we hier konden vinden. Nu doen ze al twee dagen niks anders dan bellen blazen (glimlacht).”
Het blijkt typisch te zijn voor het gezin Matthysen. Naar hier komen en zich amuseren met wat de Balense bossen te bieden hebben. “We brengen nooit speelgoed mee van thuis”, zegt Gilles. “De kinderen vinden altijd snel iets leuks om te doen. En wij genieten ondertussen van de rust en de natuur.”
Wie is wie?
Gilles Matthysen (40), Lynn Lambrechts (36), Sofia (7) en Manuel (6)
-
Wonen in Mariaburg (Ekeren)
-
Houden van: kamperen, avontuur, lezen, klimmen, putten graven en kleine gelukskes
Er staat een houten huisje op de kampeergrond van Gilles en Lynn. En zelfs een stacaravan. Toch kan een kampeerplek bijna niet soberder zijn. “Elektriciteit hebben we niet. En drinkwater brengen we mee van thuis, in grote bidons. Voor een weekendje is dat tussen de 20 en de 40 liter”, zegt Gilles. Een toilet is er wel, met ouderwets bloemetjesbehang. En een kannetje regenwater om door te spoelen.
Dit is een buitenverblijf, in de letterlijke zin van het woord. Leven doet het gezin hier voornamelijk buiten. “Het was ook nooit onze bedoeling om echt een tweede woonst te kopen. We waren op zoek naar een kampeergrond. Een plek waar we ons ding konden doen en om te delen met vrienden en familie”, zegt Lynn. En dat is precies wat ze in Balen hebben gevonden. “De hond kan hier vrij rondlopen, we kunnen een vuurtje maken... De volledige familie is hier al komen logeren. Ieder met zijn eigen tent. Het was precies een festivalleke (glimlacht).”
Er volgen verhalen over de lekkere paella die toen klaargemaakt werd op een grote pan boven een gasvuur. En over hoe zelfs de nonkels en tantes zich konden verzoenen met het sobere sanitair. “Wij missen hier echt geen badkamer”, zegt Lynn. “Al is het natuurlijk zalig om eens we thuis zijn onder een warme douche te gaan staan. Toen de kindjes klein waren, gingen we weleens met de fiets naar het recreatiedomein van De Keiheuvel. Daar kan je voor een paar euro douchen.”
Kamperen met een baby van 12 dagen oud
Gilles en Lynn kochten de grond toen Lynn zwanger was van Manuel. Hij grenst aan natuurgebied De Keiheuvel en je mag er niet officieel wonen. “Dit is weekendzone. Je mag hier ook niks nieuws bouwen. De bestaande huisjes verfraaien, is wel toegestaan. Dat zijn we op termijn ook van plan”, zegt Gilles.
“We kenden deze buurt doordat vrienden van ons iets verderop ook een grond hebben. Daar gingen we vroeger geregeld kamperen”, vult Lynn aan. “Toen we dit bos te koop zagen staan, hebben we niet getwijfeld.”
Manuel was amper 12 dagen oud toen hij voor het eerst in Balen kwam kamperen. “Dat is snel, ja”, glimlacht Lynn. “Maar als het niet lukte, konden we altijd naar huis.” Het lukte wel. Heel goed zelfs. Sindsdien nam de kampeerfrequentie een hoge vlucht. “Het afgelopen jaar hebben we hier ongeveer zestig nachten geslapen”, weet Gilles. “Als we telkens een camping hadden moeten boeken, waren we veel geld kwijt geweest.”
Hun bos ligt op amper een uur rijden van hun huis. “We hebben ook ooit rondgekeken in de Ardennen, om daar een grond te kopen”, zegt Gilles. “Maar dan ben je al snel 2,5 uur onderweg. Dat is niet te doen voor één nachtje. Hier kan dat wel. Het gebeurt geregeld dat ik met vrienden voor een avond naar hier kom. Dan babbelen we bij rond een vuurtje en slapen we elk in onze hangmat.”
“Als echte hangjongeren”, knipoogt Lynn. “Of is Gilles te oud voor die term (glimlacht)?”
Een bed is nergens te bepeuren
De houten hut en de stacaravan die in het bos stonden toen Gilles en Lynn het kochten, zijn gebleven. Ze verkeren nog in hun oorspronkelijke - lees: primitieve - staat. “Voorlopig hebben we alleen wat instandhoudingswerken uitgevoerd”, zegt Gilles. “Eind vorig jaar legden we nog snel een vloer in het houten huisje. We gingen hier oud en nieuw vieren met vrienden. Dan konden we tenminste droog zitten als het slecht weer zou worden.”
De stacaravan is binnenin al bijna even leeg als het houten huis. Er staan alleen twee zitbanken, een kachel en een tafel. “In de winter eten we hier of spelen we gezelschapsspelletjes bij kaarslicht. Koken doen we buiten op een gasvuur.” Een bed is nergens te bespeuren. Laat staan een frigo of een tv. “Dat hebben we allemaal niet nodig”, zegt Gilles. “Slapen doen we op een matje op de vloer. Dankzij de kachel kunnen we hier ook in de winter verblijven.”
Vanavond slapen ze iets luxueuzer dan gewoonlijk, in de daktenten van hun Landrover Defender. “We komen net terug van een tripje naar de Oostkantons en sluiten af met een paar overnachtingen in ons bos.”
Ontsnappen aan het dagelijks leven
De perfecte plek om te onthaasten, zo omschrijft Gilles hun bos. “Om even te ontsnappen aan het dagelijks leven.” Lynn knikt. “Zelfs na één weekend heb ik het gevoel dat ik een week op vakantie ben geweest.”
En wat vinden de kinderen? “Zijn jullie hier graag?”, vraagt Lynn aan Sofie en Manuel. “Ja!”, klinkt het in koor. “Thuis is het leuk en hier is het ook leuk”, verduidelijkt Manuel. En dan tegen ons: “Willen jullie ons kamp zien?”
Sofia en Manuel rennen naar de rand van het bos en kruipen meteen de bomen in. De constructie van gesjorde boomstammen waarop de boomhut leunt, zijn een werk van mama en papa. Die hebben een scoutsverleden, dat tot vandaag nazindert. “De liefde voor de natuur die we bij de scouts al hadden, zit er nog altijd in. En ik denk dat we ze ook hebben doorgegeven aan onze kinderen”, glimlacht Gilles.
“Papa, mama, gaan we naar de zandbak?”, vraagt Manuel. Gilles en Lynn vinden het goed. “De zandbak, daarmee bedoelt hij de zandduinen hier iets verderop in het natuurgebied”, glimlacht Lynn. “De kinderen spelen er vaak.”
Het lijkt wel of Sofia en Manuel geboren zijn voor dit leven. Onderweg klimmen ze in bomen, zoeken sprinkhanen en lopen taterend voor ons uit. Sofia vertelt hoe ook de hond mee putten graaft in de zandduinen. Manuel toont verborgen kampen in het struikgewas. Hun ouders glimlachen en genieten mee. “De kinderen spelen overdag uren samen”, zegt Gilles. “’s Avonds steken we meestal een vuurtje aan en rond bedtijd lezen we een verhaal voor. Een tablet hebben we niet, dat proberen we bewust af te houden.”
Alleen het geluid van zoevende zweefvliegers
Onderweg naar ‘de zandbak’ komen we geen levende ziel tegen. “Soms zie je hier mountainbikers”, zegt Gilles. “Of je hoort de zweefvliegtuigen van De Keiheuvel voorbij zoeven. ’s Avonds is het muisstil. Die rust apprecieer ik heel hard. Dan valt alle stress van me af.”
Zou het gezin ooit echt willen verhuizen naar een meer afgelegen plek? “Dat is nu zeker niet aan de orde, maar het idee speelt wel”, zegt Gilles. “Nochtans wonen wij in Mariaburg ook best rustig. Met een grote tuin en vlak aan een park. Maar het is toch niet hetzelfde als hier.”
“Vooral de nabijheid van onze familie houdt ons tegen”, zegt Lynn. “Mijn ouders wonen vlakbij, net als Gilles zijn mama.”
Dromen van verre reizen, die zijn er wel. “Ik ben vijftien jaar geleden een jaar op uitwisseling geweest in Honduras en heb nog altijd contact met mijn gastgezin”, zegt Lynn. “Het zou heel superleuk zijn om hen met z’n vieren te gaan bezoeken.”
“Reizen heeft voor ons altijd heel normaal aangevoeld”, zegt Gilles. “Voor we kinderen hadden, zijn we met de auto via Rusland naar Mongolië gereden. En terug naar huis over Kazachstan, Oezbekistan, Azerbeidzjan, Turkije… Een halfjaar zijn we weggeweest. En toen Sofia klein was, gingen we in Zweden wandelen met de rugzak. Met Sofia in een draagzak op onze buik. Zulk dingen gewoon proberen, dat is typisch ons.”
Herinneringen om te koesteren
Terwijl de kinderen – én hond Kazan, zoals Sofia had voorspeld – in de duinen graven dat het een lieve lust is, schilt Lynn een appeltje. “Dit soort kleine dingen zijn voor ons echt genieten”, zegt Gilles. “De kinderen die ’s morgens opstaan, beginnen te spelen en alleen stoppen omdat ze honger krijgen. Dat zijn de mooiste momenten.”
“Ik koester zo een mooie herinnering aan een avond dat ik hier alleen was met de kindjes”, zegt Lynn. “Het was winter en we zaten in de stacaravan. Manuel zat op mijn schoot en we staarden naar het vuur in de kachel. Na een tijdje is hij zo ingedommeld.”
Sofia en Manuel hangen inmiddels vol zand. Douchen zal pas voor morgen zijn. Dan keren ze terug naar huis. Missen ze hier dan niks van de luxe die ze thuis hebben? “Eigenlijk niet”, zegt Lynn. “Zeker niet sinds we een kleine frigo hebben in onze auto. Voordien was het altijd tricky om eten mee te brengen. Voor ons zit het comfort erin dat we hier rustig zitten en ons eigen ding kunnen doen. Die vrijheid is onbetaalbaar.”
Laat je verder inspireren
Slapen tussen de bomen, iets waar je alleen maar van kan dromen? Nee, hoor! Deze boomhutten zijn te huur voor een zalig nachtje tussen de kruinen.
Eten, spelletjes spelen, urenlang napraten bij een drankje… Je doet het allemaal aan je kampeertafel. Dan kan je maar beter de juiste kiezen! Wij helpen je op weg.
