BXL Run Crew: samen lopen en de stad verkennen

Bij zonsondergang davert een kudde van 70 lopers door het Brusselse Jubelpark. We lopen voorbij groepjes picknickers. Kinderen spelen badminton, EU-medewerkers in strakke pakken haasten zich huiswaarts. Langs bloemenperken en standbeelden hollen we richting triomfboog. De laatste likjes zon lichten het monument prachtig op. “Wat mooi!” joelt een van de joggers. “Ik ben hier nooit eerder geweest.” De lopers behoren tot de BXL Run Crew, een van de vele running crews die de laatste tien jaar in België en het buitenland ontstonden.

Noem een running crew vooral geen loopclubje. Hier draait het niet om het aanscherpen van persoonlijke records en gemiddelden, wel om het sociale aspect. En om het verkennen van Brussel. “De focus ligt op de crew”, zegt Valerie Ottenburgs (31), een van de veertien kapiteins van de BXL Run Crew. Zij neemt ondergetekende - geen fervent loper - vandaag op sleeptouw. “Sprints of prestaties zijn bij ons niet belangrijk”, sust ze. “De gemeenschap staat voorop.” Dat uit zich in een lage drempel om mee te doen: lopen is gratis, je moet niet registreren of lid worden en hebt geen verdere verplichtingen. “Gewoon opdagen als je zin hebt.”

De redenen om op te dagen, euh, lopen uiteen. Voor Maarten Christiaen (32) werkt het gezelschap motiverend om zijn goede voornemens vol te houden. “Net als voorgaande jaren besloot ik op 1 januari om vaker te sporten”, zegt hij. “Dit is de eerste keer dat het langer dan twee weken lukt. Met dank aan de crew hou ik de regelmaat erin.” Uit een Nederlandse studie blijkt zwart op wit dat het gemakkelijker is om te blijven lopen als je dat in gezelschap doet.

Valerie stipt het aspect veiligheid aan. “Als vrouw is het in een stad aangenamer om ‘s avonds in groep te lopen”, zegt ze. “Dat is ook de reden dat we altijd afspreken op plekken die gemakkelijk met het openbaar vervoer te bereiken zijn.” Valerie, afkomstig uit het Limburgse Heers, loopt al sinds 2019 met de BXL Run Crew. “Na mijn verhuis naar Brussel daagde ik één keer op en ik ben blijven komen”, lacht ze. “Dit is een echte vriendengroep.” Ze ontmoette zelfs haar partner aan tien kilometer per uur. Soms, zo fluistert iemand, is de run crew een date crew. Zo was er onlangs een run crew-huwelijk en werd er al een run crew-baby geboren.

Ook Nisa Khan (25) beschouwt de BXL Run Crew als “de beste manier om mensen te ontmoeten en de stad te ontdekken.” Ze verhuisde drie maanden geleden voor haar werk van Londen naar Brussel. “Een dag later liep ik al mee.” Franstalige Brusselaar Tidjane George (30) groeide op om de hoek. Hij jogt vandaag voor het eerst mee. “Meestal loop ik alleen, maar dit leek me fijn: een joviaal gebeuren waar je veel mensen ontmoet.”

De diversiteit van Brussel weerspiegelt zich in de run crew. Vanuit alle windrichtingen dagen er lopers op - vanuit de verste uithoeken van de stad, het land, de wereld. Er wordt Nederlands, Frans en Brussels gesproken, maar ook Duits en Engels. Hier lopen prille twintigers naast rijpe zestigers, Vlamingen naast Walen en Brusselaars. Ook expats vinden vlot de weg naar de BXL Run Crew, net als af en toe een verdwaalde toerist. Iedereen is welkom - ‘alle lichamen, leeftijden en geslachten’, dixit de crew - zolang ze maar goesting hebben om hun loopschoenen aan te knopen.

We knopen een gesprek aan met Alaa Cheaib (29), een Libanees die anderhalf jaar geleden naar Brussel verhuisde. “Hier voel ik me onderdeel van iets groter, van een gemeenschap”, zegt hij. “Mijn beste vrienden in Brussel zitten in de crew.” Momenteel traint hij voor een marathon, maar ooit nam hij op de korte afstanden deel aan de Jeux de la Francophonie, de Franse tegenhanger van de Commonwealth Games. Zeg maar de Olympische Spelen voor landen waar Frans gesproken wordt of die een Frans koloniaal verleden hebben. Een running crew is een van de weinige plekken waar je als beginner schouder aan schouder kan joggen met zo’n loopwonder. Al moet je niet vrezen dat doorgewinterde veteranen je eraf lopen: het tempo is vooraf bepaald. De sfeer is er een van complimenten en schouderklopjes, niet van elkaar willen aftroeven of opscheppen over exploten.

Een uitstap met de BXL Run Crew is ook een ontdekkingstocht door Brussel. De routes verkennen telkens andere buurten, de hoofdstad als grote speeltuin. Zo raakte Maarten, die al tien jaar in Brussel woont, onlangs onder de indruk van het Vijverspark in Anderlecht. Valerie hoort zulke reacties wel vaker. Zeker nieuwkomers schrikken ervan hoe groen Brussel wel is. Evengoed ontdek je typische Brusselse cafés - elke loop begint en eindigt op zo’n plek - of architecturale pareltjes. Ooit stippelde een kunststudent een looptraject uit langs de mooiste art-decogebouwen in Brussel.

Net voor Montgomery slaan we met een twintigtal lopers rechtsaf, een zijstraat in. De grote groep loopt rechtdoor, richting Woluwepark. Wij lopen vijf kilometer, zij tien. Meestal joggen de groepen apart, vandaag is het ter afsluiting van de zomer samen te doen. Een van de kapiteins leidt ons vlot door het doolhof aan verkeersluwe steegjes in Etterbeek, daarna via het ING Park, het Overwinnaarspark en het Cité Jouët-Reypark - kleine lapjes groen in de stad. Handig, zelf een route uitstippelen hoeft niet. Die taak nemen de kapiteins voor hun rekening, allemaal vrijwillig. De solidariteit onderweg is groot: lopers attenderen elkaar op een plots opduikend paaltje of een auto. Iedereen kijkt uit voor mekaar, net zoals in een wielerclub.

De boombox van een der kapiteins pompt beats, een liedje van DJ Heartstring: don’t stop, don’t stop. Dat motiveert. De voorloper - in het jargon heet dat een pacer - functioneert als metronoom van de groep. Hij is een levende chronometer die het tempo op een milde tien kilometer per uur houdt. Daardoor hebben we genoeg puf in de longen voor een goed gesprek. En dat gaat soms diep. Sarah Van Praet (35) komt naast me lopen. Ook zij vervoegde de crew om na haar verhuis vanuit Dendermonde mensen te leren kennen. Vorig jaar kreeg Sarah de diagnose huidkanker. Tijdens een operatie om klieren te verwijderen, raakte een chirurg een zenuw. Het verdict: een klapvoet - een aandoening die ervoor zorgde dat ze haar voet niet goed kon optillen en afrollen. “Dokters dachten dat ik nooit meer zou lopen.” Dat was buiten haar volharding gerekend. Vele sessies bij de kine later haspelt ze opnieuw regelmatig haar rondjes af. De steun van een crew hielp daarbij. “Elke loop met deze mensen voelt als een overwinning”, glundert ze.

Intussen vliegen de kilometers onder ons door. Gestuwd door de groep voelen we de inspanning amper. Ook al omdat een tocht door Brussel geen bosloop is: hier kom je af en toe op adem voor een rood licht of een tram die passeert. Met een laatste krachtinspanning huppen we een trappenpartij naar boven, twee of drie treden tegelijk. Wat verderop ligt de aankomst. De laatste zon is verdwenen, nu lichten lampjes de triomfboog op - wat een majestueuze finishlijn! Dus daarom, zo vermoed ik, is dit het Jubelpark. Na vijf kilometer met de BXL Run Crew kan ik maar één ding bedenken: dit was tof, wanneer doen we het opnieuw?